Kamienie syntetyczne / szlify kamieni szlachetnych i ozdobnych
Kamienie szlachetne zawsze fascynowały ludzi. Nigdy nie było ich wiele, dlatego próbowano je uzyskać w sposób sztuczny.
W podziemiach muzeum na ul. Kuźniczej znajduje się niewielka wystawa przedstawiająca syntezy kamieni szlachetnych oraz szlify kamieni jubilerskich.
A oto najważniejsze daty z nimi związane:
W 1828 roku Francuz M.A.Gaudin otrzymał małe kulki stopionego rubinu, ale otrzymane masy były mętne.
W 1877 roku Francuz E.Fremy otrzymał biały szafir (leukoszafir), a po dodaniu soli chromowej powstawał czerwony syntetyczny rubin.
W 1888 roku (wg. innych źródeł w 1902 r.) francuski chemik A.V.Verneuil otrzymał syntetyczne rubiny nadające się do celów jubilerskich.
Od 1910 roku metodą Verneuila uzyskuje się syntetyczne szafiry, korundy bezbarwne, żółte, zielone, później syntetyczne spinele. Ich skład jest jednak inny niż spineli naturalnych.
W 1918 roku polski chemik J. Czochralski opracował tzw. „metodę wyciągania”, która jest jedną z najlepszych metod pozyskiwania kamieni syntetycznych.
W 1935 roku w Niemczech, w procesie syntezy hydrotermalnej udało się uzyskać dobrze wykształcone kryształy szmaragdów.
Od 1948 roku istnieje syntetyczny rutyl (zwany tytanią lub diamonitem), kwarc, granat, aleksandryt oraz opal.
W latach 1953/1954 w Szwecji i w USA powiodła się synteza diamentu. Metody są jednak zbyt drogie do produkcji kamieni szlachetnych. Do celów przemysłowych syntezy te stały się nieodzowne.
W 1954 roku w Polsce, w Hucie Aluminium w Skawinie zapoczątkowano prace nad otrzymywaniem syntetycznych i korundów metodą Verneuila. W latach 70-tych w skawińskiej hucie uzyskiwano już syntetyczne spinele, granaty YAG, szmaragdy, rutyl, monokryształy metali, a nawet diamenty.
Najstarszym okazem na wystawie jest okaz syntetycznego rubinu uzyskanego metodą Fremiego, a pochodzący z 1903 roku !!!
